غالباٌ هراظهار نظری اگر از سرغرض ورزی و عداوت نباشد بر دو اصل استوار است. یکی بر پایه خرد و دیگری براساس سلیقه ، گاه نقد کننده بر اساس علم و آگاهی و نیز  اشرافی که بر موضوع نقد دارد مطلبی را بررسی می کند و گاه هم در چارچوب سلیقه خویش یا بر پایه زیبا شناسی شخصی موضوع را کند و کاو می نماید. در هر دوی اینها ضریب خطا بالاست چرا که نه علم انسانی مطلق است و نه سلیقه کسی برتر و منحصر به فرد، پس هر اظهار نظری نمی تواند به تنهائی ملاک قضاوت قرار گیرد لذا هر سخنی ارزش شنیدن ندارد ، هر شنیده ای باورکردنی نیست .

مخصوصاً اگر این اظهار نظر ، حیثیت و آبروی مؤمنی را نشانه گرفته باشد ، آبروی مؤمن محصول یک عمر زندگی ، تلاش و سختی او است و به عبارتی تمام سرمایه ی او بشمار می آید  و در آیات و روایات اسلامی تأکید بسیار به حفظ آن شده است ، ممکن است در اثر جهالت و یا غرض ورزی عده ای در یک لحظه از دست برود ، چیزی که جبران آن غیر ممکن است .